Kuitert & Drion
Kuitert
In oktober 1983 verscheen de eerste druk van H.M. Kuiterts Suïcide, wat is er tegen; zelfdoding in moreel perspectief. In 1994 verscheen de derde, geheel herziene druk van dit boek dat waarschijnlijk velen de ogen opende of anders wel tot steun is geweest.
Overigens begaat theoloog Kuitert in zijn afwegingen een fout die vaker gemaakt wordt. Althans in mijn ogen. Hij spreekt over suïcide als “objectief een ramp”. Immers: “Ook als iemand zijn leven niet langer wil voortzetten omdat hij daarvoor goede redenen meent te hebben blijft dat staan als een objectief gegeven: hij snijdt zichzelf van de mogelijkheid tot verdere ervaring af. Daarom ga ik er, totdat het tegendeel blijkt, vanuit dat suïcide altijd een ramp is, ook als iemand er op goede gronden voor kiest.” (p. 171).
Het gaat daarbij dan niet om een moreel oordeel, maar om een objectief oordeel. Omdat doodgaan altijd “een ramp” is. Dat is twijfelachtig. Zonder die “ramp” is leven immers onmogelijk. Waarmee leven a.h.w. een “ramp” wordt.
Kuitert bepleit overigens in zijn boek: “Iemand voor suïcide te bewaren is een lofwaardig doel, maar het mag niet met alle middelen en niet tot elke prijs.” (p. 198) Dat wil zeggen: de ene “ramp” (het leven) kan kennelijk groter zijn dan de andere (de dood). Een terechte afweging waarbij het woord “ramp” overigens beter achterwege kan blijven.
Drion
Op 20 april 2004 overleed Huib Drion, jurist en als rechter lid van de Hoge Raad. Zijn naam blijft tot in lengte van dagen verbonden met de ‘pil van Drion’. Alweer lang geleden, op 19 oktober 1991, schreef Drion zijn artikel “Het zelfgewilde einde van oude mensen”, in 1992, samen met een aantal reacties, als boekje uitgegeven door uitgeverij Balans. Daarmee maakte hij zich in één klap tot wegbereider in de discussie rond het recht op zelfbeschikking.
Drion (1917–2004) was een pleitbezorger van dat recht op zelfbeschikking. Hij bestreed de bestaande situatie waarbij zelfdoding weliswaar niet strafbaar was, maar het verkrijgen van hulp erbij wel, zodat “de daad van de zelfdoding zo weerzinwekkend mogelijk wordt gemaakt”. Drion verwijst daarmee naar de trein of het hoge flatgebouw. Wegen tot de dood die hij mensonwaardig en onethisch vindt.
Hoewel Drion zich nadrukkelijk wilde beperken tot oude mensen, speelt hij door zijn publicatie en de mede daaruit resulterende discussie wel degelijk hoofdrol in de discussie rondom een waardig levenseinde onder eigen regie.
